بیخود نبود که فروید گاهی دریافت انتقادی کشف خود را با خیزش انقلاب کوپرنیک مقایسه می کرد. از زمان کوپرنیک به این سو می دانیم که زمین، «مرکز» عالم نیست. از زمان مارکس به این سو نیز می دانیم که سوژه انسانی، ایگوی اقتصادی، سیاسی یا فلسفی، «مرکز» تاریخ نیست و حتی در تقابل با فلاسفه روشنگری و هگل، می دانیم که تاریخ هیچ «مرکزی» ندارد، بلکه ساختاری است که جز در دژشناخت ایدئولوژیک، «مرکز» ضروری ندارد. به همین منوال، فروید نیز کشف کرد که سوژه واقعی یا همان فرد در ذات یگانه اش، شکل یک «ایگو» را ندارد، بر «ایگو»، «خودآگاه» یا بر «ذات» مرکزیت نیافته است- خواه مربوط به ذاتی در خود باشد، خواه ذات بدنی واقعی، یا ذات «رفتار» - بلکه سوژه انسانی مرکز زدوده است و نیز ساختاری که آن را تاسیس کرده، هیچ «مرکزیتی» ندازد؛ الا در دژشناخت خیالی ایگو، یعنی در صورت بندی های ایدئولوژیکی که ایگو خود را باز می شناسد.