نحوه سلوک مریمیه با «فقرا»(اعضای فرقه)را باید در اسناد کار پایه تشکیلاتی مریمیه و دستورالعمل های شوان دید.این اسناد ساختار فرقه ای را نمایان می کند که بر اقتدار مطلقه «شیخ» در مقام موجودی فرتر از انسان و دارای ارتباط مستقیم با «عالم وحی» ،و تبعیت محض و کوکورانه از «شیخ» و نواب و مقدم های او مبتنی است.این در حالی است که بخش قابل توجهی از «فقرا»ی مریمیه جویندگان«حقیقت» بودند و آن گونه که از نوشته های برخی از ایشان معلوم است_مثلا از نامه سیزده صفحه ای طفیل مجارستانی در زمان اخراج از فرقه _ بر متون عرفان اسلامی مسلط و شیفته آن بوده اند؛وگرنه به فرقه دیگری از میان فرقه های متنوع فعال در آمریکا پناه می بردند.برخی نیز مانند جوزف اپس براون و ویکتور دانر و سیریل گلسه،دارای دانش عالی آکادمیک بودند که به هر دلیل تابع شوان شدند و او را «انسان کامل» و حلاج و روزبهان زمانه می پنداشتند.بر این اساس،می توان با قطعیت گفت که شوان و «نواب»و «مقدم های»او،از طریق فرقه متنفذ و مافیا گونه مریمیه،لطمه ای بسیار بزرگ بر اعتبار اسلام در میان نخبگان غرب وارد کردند و پتانسیلی عظیم را به تباهی بردند.