پابلو نرودا، شاعر شیلیایى (پارال، 1904 ــ سانتیاگو، 1973)، بدون شک یکى از برجسته ترین چهره هاى ادبیات جهان است. هرچند او سراسر زندگى خود را در مبارزه سیاسى، بازداشت و تبعید گذراند، ولى خلاقیت هنرى و بیان شاعرانه اش بى تردید در عرصه تحول ساختار شعر اسپانیایى، به ویژه کاستیانا، تأثیرى بسزا داشت، اعطاى جایزه نوبل به شاعر در 1971 از سوى جامعه بین المللى خود گواه این مدعاست.نرودا به خوبى ضرورت بکارگیرى شعر در عرصه مبارزه سیاسى مردم آمریکاى لاتین را دریافته بود. او به ویژه مى دانست که سخن گفتن از عشق به دوران تاریک سرکوب و اختناق، آنگاه که شعله هاى جنگ زبانه مى کشد، کار آسانى نیست. شعر نرودا نگاهى است به خلاء درونى انسان، آنچه کمتر قلم و زبانى توان به تصویر کشیدنش را دارد. هم از این رو، نرودا را باید شاعر همه اعصار نامید، همو که شعرش امروز به آخرین سنت هاى شعرى زمان معاصر پیوسته است.