بارها قلم و کاغذ برداشتم و آماده ی نوشتن شدم، اما گویی گرفتار جادویی شده باشم، حتا یک کلمه هم برکاغذ نقش نمی بست. موقعیتی شبیه به آنچه محمود شایان، قهرمان فیلم بسیار ارزشمند درخت گلابی اثر داریوش مهرجویی، در آن قرا گرفته؛ نویسنده ای که ذهنش سترون شده، خیلی به دلیل یا دلایل این خشکیدن قلم فکر می کردم تا اینکه این اواخر متوجه شدم تنها به خود موضوع و ابعادش به عنوان دغدغه ی شخصی فکر کرده ام، اما نه از منظر درام نویسی، بلکه از دیدگاه روان شناختی.سال ها در کلاس هایی که داشته ام، دانشجویان و هنرجویان، درباره ی موضوع هایی که ذهن شان درگیر کرده و تصمیم دارند بر مبنایش فیلم نامه بنویسند، پرسش هایی را مطرح می کردند و اصلی ترینش این بود که (از کجا باید شروع کنیم؟)