ناصر برای دفاع از مملکت و ناموس ملت به جنگ رفته است و زمانی که از جبهه برمی گردد، باز حال و هوای غریب جبهه و صفای رزمنده ها، او را به سوی خود می کشاند. مادر، برای او دختری به نام نرگس را در نظر گرفته است، ولی ناصر به علت اطمینان نداشتن از بازگشت، نامه ای به نرگس می نویسد و از او حلالیت می طلبد و می خواهد که منتظرش نماند. ناصر در یک عملیات موجی می شود و زمانی که به خانه و اجتماع برمی گردد، از برخورد مردم که او را دیوانه و مریض می خوانند، غمگین است. کسی به او به علت موجی بودنش کاری نمی دهد و او با اصرار خود و رضایت مادر به آسایشگاه می رود. نویسنده در این کتاب از درد مردم می نویسد؛ از چهرة خستة پیرمردی تنها، چشمان پرالتماس کودک تالاسمی، گریه های شبانة دختر عاشق و از فداکاری  و ایثار مردمی که برای دفاع از مملکت ایثار کرده اند.