ناپایداری شرایط اقلیمی، به ویژه پایین بودن میزان بارندگی و در عین حال توزیع نامناسب و متغیر زمان بارش ها از جمله مشخصه های اصلی مناطق خشک و نیمه خشک به شمار می رود. بررسی ها نشان می دهد که پایدارترین مدیریت زمین و بهره برداری بهینه از منابع چنین نواحی ای، زندگی شبانی و دامداری مبتنی بر کوچندگی است. ایران با میانگین بارندگی سالانه کم تر از 250 میلی متر، جزء مناطق خشک و نیمه خشک محسوب می شود و به همین دلیل زندگی عشایری با جا به جایی از ییلاق به قشلاق و بالعکس و کوچ به عنوان روش سازگار با تغییرات اقلیمی و بهره برداری از منابع طبیعی از عوامل اصلی پیدایش و تکوین زندگی کوچندگی است که از قدمتی چندین هزارساله در ایران برخوردار است. آیین نامه ی ساماندهی عشایر، برای مدیریت و تامین حداقل خدمات به عشایر تصویب و ابلاغ شده است. نحوه ی تجهیز کانون های اسکان، چگونگی عرضه ی خدمات به صورت ثابت و سیار، وظیفه مند نمودن دستگاه های اجرایی مربوطه، تکلیف شورای برنامه ریزی توسعه استان ها برای تخصیص سهم عادلانه عشایر از منابع، و نقش هماهنگی استانداران و وظیفه مندی سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور برای نظارت از نکات برجسته ی آیین نامه است.