اهمیت نسبی «تداوم» و «تحول» در تاریخ ایران، در زمان ها و زمینه های مختلف متفاوت بوده است. درزمینه سیاسی، تهاجمات و تحول در حاکمیت تداوم را منقطع می ساخت و در زمینه امور دیوانی و اداری «تداوم» از ویژگی های چشمگیر بود که شکاف های سیاسی را پر می کرد. در کتاب تداوم و تحول در تاریخ میانه ایران مولف بر آن است که عناصر تداوم و تحول را در وجوه مختلف تاریخ سلجوقیان بزرگ، خوارزمشاهیان و ایلخانان نشان دهد. او عقیده دارد که نباید این دو عنصر را در تقابل و تباین شدید با یکدیگر قرار داد چون در سرتاسر دوره مورد بحث تداوم پایا وجود داشته است. آن لمبتن در این کتاب عناصر تداوم و تحول را در بعضی از نهادهای دیوانی، حقوقی و اقتصادی که کم و بیش با هم در ارتباط بوده اند پی می گیرد و ترکیب بندیگروه هایی که بر این نهادها تسلط داشتند و عامل مهمی در تحول و تداوم به شمار می رفتند را ارزیابی می کند. هدف وی بررسی جنبه های محیطی است که در چارچوب آن انسان ها به دنبال حفظ و اشاعه حیات فرهنگی و معنوی خود در تاریخ میانه ایران بوده اند.