آخ. از آن روز که در کتابخانه ی کوچک دبستان تزکیه این را جُستم و روزهای متمادی در زنگ های تفریح به صفحات رنگارنگش خیره شدم تا علی و طارق و میتسو و کتی و خام را لا به لای جمعیت پیدا کنم تا الان که این کتاب، تنها کتابی است که محمدرضا صدایم می کند تا باهاش "بازی" اش کنم چه قدر گذشته است؟
بعضی کتاب ها عمر آدمند.

پی نوشت: با تشکّر از مهدیه ی عزیز و رعنای جان!