محور اصلی این کتاب، بررسی اندیشه ی خیام در شاعران بعد از او، به ویژه "نیما یوشیج" و "ایرج زبردست" است. نگارنده در این خصوص توضیح می دهد: ""نیما یوشیج"، به دلیل این که تقریبا در همه ی مضامین خیامی، رباعیاتی سروده و "ایرج زبردست"، از این جهت که می توان گفت پس از خیام، اولین رباعی سرایی است که این نوع [رباعی] را به تحول و دیگرگونی نزدیک کرده است. ما در این مسیر، به صادق هدایت و نصرت رحمانی می رسیم، که خارج از حیطه ی رباعی، اما ملهم از خیام اند و اشاره ی ضمنی به آن ها ـ به دلیل تاثیر هدایت در سطح وسیع ادبیات معاصر و نقش رحمانی در شعر نو ـ ضروری به نظر می رسد".