آدمی متحیر بالذات است و اصلا شناخت از پاسخ به تحیر زاده می‌شود. آنچه که آدمی را به تحیر وادارد و آرامش را از انسان بگیرد مسئله است.
نویسنده با مثالِ دانشجویی که عصر روزی که فردایش تعطیل است و در کلاسِ دانشکده گیر افتاده است، توضیح می‌دهد که مسئله چگونه می‌تواند آرام و قرار ما را زایل کرده و ما را به تکاپو وادارد؛ سپس با تقسیم حیرت_بعنوان خاستگاه مسئله_به سه دسته‌ی حیرت ماقبل‌عقل، حیرت مع‌العقل و حیرت مابعدعقل به دسته‌بندی مسئله‌ها می‌پردازد.
تعریف نویسنده از عقل در جامعیت(کف) همراه با ارسطو است اما در فصل(سقف) اختلافِ نظری اسلامی با ارسطو دارد. کفِ عقل آدمی همگامی او با حیوانات است ولی سقف عقل او رسیدن به درجه الوهی است، تاجایی که انسان بتواند به خدا تبدیل شود. با این تعریف می‌توان دریافت که معنای حیرتِ ماقبل‌عقل حیرتِ مشترکِ ما با حیوانات است، جایی که پرسش‌ها و مسائل فرمی زمینی دارند، تعاریفی نسبت به بقا هستند و باید به سرعت حل‌وفصل شوند تا به سلامت شخص آسیبی نرسد: مانند تشنگی و طلب آب.
حیرتِ مع‌العقل مسائل و پرسش‌هایی را مطرح می‌کند که قرار را از انسان می‌گیرد و او را به فکر و تحقیق وا می‌دارد تاجایی که هدفی کلی و بزرگ(big picture) برای انسان بوجود می‌آورد و انسان بواسطه‌ی همین حیرت زنده و پویا و آزاد خواهد ماند: مانند "زکجا آمده‌ام؟ آمدنم بهر چه بود؟"
و اما حیرتِ مابعدعقل که حیرتی متافیزیکی دربرابر ناتوانی از شناخت است، حیرتی که کانت را واداشت تا اعلام کند متافیزیک غیرقابل شناختن است: خدا چیست و کجاست؟...

خلاصه کتابِ غریبی بود و من رو به این فکر انداخت و با این سوال مواجه کرد که چرا فلسفه‌ی اسلامی نخوندم؟