این کتاب مجوعه ای از داستان های کوتاه نویسندگان آلمانی است. از بین داستان هایش «چهره ی غمگین من »نوشته ی هانریش بل را خوانده ام. بل که خود از مجروحان جنگ  آلمان است، در این کتاب به صورت داستانی، حکومت توتالیتاری حاکم بر آلمان را که اوج آن در زمان هیتلر بوده نقد می کند. «چهره ی غمگین من» داستان مردی است که به جرم غمگین بودن چهره اش دستگیر می شود، زیرا ۳۶ ساعت پیش قانون شده است که چهره هیچکس نباید غمگین باشد. همین آدم قبل از این برای چهره ی شادش دستگیر شده بود چون در آن لحظه دولت قانونی  گذاشته بود مبنی بر اینکه  بخاطر مرگ رییس حکومت، کسی نباید شاد باشد.
توتالیتاریسم به راحتی زندگی خصوصی شهروندان را  بنا بر اراده ی حاکمین با قوانین کوتاه مدت و متغیر  احاطه می کند. با تهدید و مجازات در مردم، وحشت  از بی قانونی بوجود می آورد. در این ساختار مردم شبیه ربات هایی هستند که از روی  ترس، منتظر ابلاغیه جدید و  تبعیت محض از قوانین هستند. نویسنده در این داستان به خوبی استبداد حکومت نازی ها بر آلمان و حکومت توتالیتاری آنها را به تصویر می کشد. داستان ِ مردمانی که حتی به خواست خودشان نمی توانستند گریه کنند یا بخندند.