کافکا برای میلیون ها نفر که هرگز ادبیات جدی نخوانده اند، با کلمهٔ مخوف کافکایی شناخته می شود. نسل های زیادی از دانشگاهیان و منتقدان تصویر فرانتس کافکا را به عنوان ناظری شکنجه شده حفظ کرده اند و آثارش را تفسیر می کنند. جیمز هاوز درکتاب کافکا حقیقتی را آشکار می کند که در زیر تصویر یک نوستراداموس اروپایی میانه با اسمی بی نظیر برای تایپوگرافی نهفته است. فرانتس کافکای واقعی یک پارانویید عصبانی نبود، بلکه مردی جوان و آراسته بود که به کافه ها و قرارگاه ها رفت و آمد می کرد. با دختری بی پول اما زیبا رابطه داشت و مشترک مجلات ممنوعهٔ گران قیمت بود. کافکا تعدادی از جنبه های کلیدی اسطوره کافکا را از بین می برد، از جمله این ایده که نبوغ کافکا کهن الگویی بود که در طول زندگی اش نادیده گرفته شد، اینکه او در یک بن بست گیر کرده بود و در تلاش برای یافتن زمانی برای نوشتن بود. ترس از رابطه او را عذاب می داد. این که او پدری منحصر به فرد وحشتناک و سلطه جو داشت که هیچ درکی از نیازهای پسرش نداشت. اینکه ادبیات او مرموز و مبهم است. اینکه او جهان های فانتزی می سازد که در آن همه مردم بی گناه در ترس از قدرت های مرموز و تمامیت خواه زندگی می کنند. کتاب کافکا که توسط یک طنزنویس بسیار با استعداد نوشته شده است، کاوشی برای بازنگری در تصویر یک چهره اصلی مدرنیسم است که مورد استقبال جدی دوستداران کافکا قرار گرفته است. این کتاب جذاب و خیره کننده که گاهی باعث درگیری ذهنی و عصبانیت نیز خواهد شد، تنها یک هدف دارد: از بین بردن افسانه ها و کژفهمی ها درباره زندگی و آثار ادبی کافکا. هاوز یکی از بهترین و متشخص ترین منتقدانی است که آثار نویسنده مورد علاقه خود را کاملا می شناسد. گاردین هاوز عاشق کافکا است. ترکیب شور و شوق به همراه واقع بینی در این کتاب باورنکردنی است. دیلی تلگراف