مجموعه داستانهای عامه آفرینش شاهنامه اثر گرانقدر حکیم فردوسی توسی به روزگاری سلطان محمود غزنوی، در سرنوشت مردمان ایران تأثیری شگرف داشت. در تاریخ ایران کم تر رویدادی وجود دارد که به قدر شاهنامة فردوسی بر زبان و فرهنگ و تاریخ این سرزمین تأثیرگذار بوده باشد. دامنة این تأثیرات به روزگار ما کشیده شده و همچنان ادامه دارد. هر رویداد شگرفی در پیرامون خود انبوهی افسانه ایجاد می کند و موجب خلق روایات گوناگون می شود . بی سبب نیست که دربارة زندگی و شخصیت فردوسی، خلق شاهنامه، رابطة او با دربار هنرپرور سلطان محمود و فرجام زندگی شاعر روایات مختلف خلق شده است . فردوسی که شاعری ایران دوست، عدالتخواه با نگرشی جهانی در باب انسان است ، داستان های ملی ایران را در نهایت انصاف به شعر تبدیل می کند. همان طور که روایت شده، بی آن که چیزی به اصل موضوع اضافه کند یا از اصل روایت چیزی بکاهد، در کمال امانتداری داستان های ملی ایرانیان را از منشور خلاق ذهن خود می گذراند. در جایگاه خلاق ترین شاعر همة دوران ها حماسه و تراژدی، اسطوره و عشق و رزم، داد و بیداد را بازآفرینی می کند و در این بازآفرینی از همة حکمت روزگار خود و روزگاران پیش از خود بهره ها می گیرد. فردوسی است که می سراید : شب تیــره و تــیغ رخشان شــده زمــین همچو لـعل بدخشان شده ز بس دار و گیر و ز بس موج خون تو گفتی شفق ز آسمان شد نگون این نمونة تصویر شاعرانه از جنگ، زاییدة طبع و ذهن شاعرانة اوست که او را از دیگر شاعران عصر خود و دیگر اعصار متمایز می کند . کتاب «بَرزو نامه» روایت دیگری از شاهنامه است به زبان کُردی که به همت منصور یاقوتی ترجمه و راهی بازار نشر شده است.