«نصرت رحمانی» از شاعران معاصر بود. وی با دریافت دقیق شاعرانه و درک مدبرانة ضرورت ها، از زبان شاعرانة شاعران هم دورة خویش نیز پا را فراتر گذاشت و زبان کوچه را به شعر آن زمان وارد کرد. رحمانی در عین حال شاعری مضمون گرا بود و مضامین اشعار خود را در زندگی مردم عادی و معمولی جنوب شهر تهران می جست. وی گاه در اجرا و عرضة شعر در زمان خود، نوآوری هایی را نیز اعمال می کرد. این توانایی در شعر سبب پذیرش اشعار وی در دهه های قبل بوده است. نگارنده در این کتاب، گفت وگوی تخیلی، واگویه و درد دل دردمندانة خویش با نصرت رحمانی، احساسات شخصی اش نسبت به شاعر و نگاه رحمانی به مسائل اجتماعی و شعر را به همراه گفت وگویی با پسر وی (آرش رحمانی) دربارة پدر به رشتة تحریر درآورده است؛ ضمن آن که نگاهی اجمالی به اشعار رحمانی نیز داشته است.