کورن ول نویسند? صبوری است و داستانش را با صبر و جزئیات فراوان برای ما تعریف می کند. حتی توضیحات ریز قهرمان داستان باعث پس زدن کتاب نمی شود. زنی وسواس گونه و دقیق؛ زنی که محیط سرد و زنند? کارش را دوست ندارد؛ به جسد و جنازه ها مثل همکارهای پلیس یا پزشک خودش نگاه نمی کند .یکی دیگر از امتیازهای داستان و نویسند? کتاب این است که داستانش به شدت زنانه است. قهرمانِ کورن ول، دکتر اسکارپتا به شدت زن است با ترس ها، علایق و سلیقه های زنانه، عشق ها و لذت های معمولی و حتی اشتباهات فاحشی که یک زن عاشق و تنها مرتکب می شود؛ داستان برای ما دنیای سرد و مردانه ای را تصویر می کند که قربانی هایش زنان هستند. داستان با قتل چهارم از زنجیره قتل های زنجیره ای آغاز می شود. با کابوسی که به ما می گوید هرکدام از ما به راحتی می توانیم جای جسد باشیم. هر مردی که کنار ما قدم می زند می تواند قاتل باشد. مقتولِ چهارم زنی پزشک است درست مثل قهرمان داستان. یعنی یک زن هر لحظه و در هر لباسی می تواند موجودی آسیب پذیر باشد. مهم نیست کجا زندگی می کند. قهرمان این کتاب در تودرتوی داستانی گیر می کند که خودش می تواند قربانی باشد و ما درست همان طور که گام به گام به قاتل نزدیک می شویم، لحظه به لحظه با قهرمان داستان هم زندگی را تجربه می کنیم و او را می شناسیم.داستان از همان ابتدا ما را روبه روی بن بستی می نشاند  که قاتل هیچ ردی ندارد. انگار موجودی است نامرئی. نه بزاقی، نه خونی، نه اثر انگشتی. او دست به هر چیزی می زند انگار محو می شود. ما با کتابی روبه رو هستیم که نویسنده اش درست مثل کارگردانی حرفه ای داستان را به تصویر می کشد. او دستش را به آرامی درست لحظه ای که می خواهیم بلند شویم و کتاب را رها کنیم، می گذارد روی شان? ما، آرام زیر گوشمان می گوید: «فقط کمی تأمل کن! این صحن? جنایت است، شبیه یک اثر هنری. کمی بنشین، نفس نکش و خوب نگاه کن. شاید چیزی را در این تصویر دقیق و ظریف جا انداخته ای.»حالا نفست به شماره می افتد، احساس می‎کنی در دل تاریکی یک اتاق خواب داری قدم به قدم از پشت سر به قاتل نزدیک می شوی. بوی بد بدنش را حس می کنی، نفس های تندش، صدای ضربان تند و کوبند? قربانی. حالا می توانی بروی جلو نقاب را برداری، اما حواست باشد اینجا صحن? جنایت است، آرام قدم بردار!