آواز کافه ی غم بار
 نوشته کارسون مکالرز 
ترجمه حانیه پدرام


داستان یک ساختمان متروکه را می گوید که روزی روزگاری برای خودش رونقی داشته است و حالا به این روز در آمده است. در آواز کافه ی غم بار شما اتفاقات آدم هایی که به ساختمان رونق داده اند و این رونق را از آن گرفته اند می خوانید.
روایت راوی داستان آرام و جذب کننده است. کتاب تصویر سازی و شخصیت پردازی خوبی دارد. که باعث می شود شما داستان خوبی بخوانید و از خواندنش لذت ببرید.

کتاب قطع پالتویی دارد و 138صفحه دارد و نشر بیدگل آن را کار کرده است.
          

            متاسفانه ریویوی قبلی پاک شد :)

There are things in life that you give freely but you have to know that people are too damaged to give it back, things like kindness and maybe time.

آملیا فقط سعی داشت مهربون باشه چون شاید هیچوقت هیچکس باهاش مهربون نبوده.
کاش داستان طولانی‌تر بود و من بیشتر از احساسات آملیا باخبر می‌شدم چون راوی داشت هرچیزی رو از دید خودش توضیح می‌داد و به نظرم برای نوشتن احساسات باید عمیق‌تر تلاش کرد.
          

            داستان تو آمریکا می‌گذره، در یک آبادی، و اکثر روزها هوا گرمه. یه حال رخوت‌آلودی. کم نور. و یه جورایی بنظرم نقد دنیای مدرن بود در قلب خودش. فرو ریختن همه چیز. از دست دادن شادی و عشق. و تنها چیزی که می‌مونه؟ صدای سوت کارخونه.
شخصیت‌پردازیش رو خیلی دوست داشتم. در ذهنم زنده شدن و انگاری که می‌شناسمشون و مشتاقم به دیدنشون. به اینکه یه روزم رو توی اون آبادی بگذرونم و شنبه شب برم کافهٔ میس آمیلیا و قوزی.
          

            غریب‌بودنِ قصه، از جمله‌ی اولش پیداست؛ "چه بگوییم از ولایتی که خاکِ مرده بر آن پاشیده‌اند؟"
یاد این آیه افتادم که؛ "روزها بینِ مردم در گردشند". آدم‌ها و چیزهایی که دوستشون داری، همون مکان‌ها و اشخاصی که یک‌روز بهترین لحظات زندگیتو ساختن، حسِ تنهاییتو چندبرابر می‌کنند.
شیوه‌ی روایت یه‌جوریه انگار راوی وقتی می‌خواد آب‌وتاب قضیه رو بیشتر کنه یه تنفس شکمی داره و آب‌دهنشو قورت میده، بعد می‌بینی همچین اتفاق خاصیم نیفتاد. اگر کتابو بخونید، حسِ عجیبی داره و اگر نخونید، چیزیو از دست ندادید.
یه بخشیم آخر داستان اضافه شده درباره دوازده انسانِ فانی که من متوجه ارتباطش به اصل داستان نشدم، به فلسفه‌ی زندان بودن دنیا اشاره داره یا خواسته بارِ غم‌زدگی داستانو بیشتر کنه؟
برداشت شخصیِ من اینه؛ آدم‌هایی که خیابونی رو میسازند که معلوم نیست بتونند ازش عبور کنند و زیر لب ترانه‌ای می‌خونند که همزمان شاد و محزونه. آره خب زندگی همینه و روزها بین مردم، در گردشند.
          

            همون‌طور که آخر کتاب گفته شده، آواز کافۀ غم‌بار قدرت ویرانگر عشق رو خلاصه و مختصر در دل روایتی جالب، شرح می‌ده.
داستان در آبادی ساکت و ملال‌آوری اتفاق میوفته که عشق به یکباره مثل یه گردباد میاد و زندگی میس آملیا رو از رخوت درمیاره.
شاید عشقی که بهش پرداخته شده اونی نباشه که توی ذهن خیلی از ماست. اما عشق عشقه. خیلی هم ربطی به معشوق نداره. بیشتر خاصیت عاشقه.
          

            در کلاس‌های داستان‌نویسی می‌گویند مخاطب تا شخصیت را نشناسد، درباره‌ی سرنوشت شخصیت کنجکاو نخواهد شد و آنچه بر سر شخصیت خواهد آمد، مخاطب را غمگین یا خوشحال نخواهد کرد.  این موضوع برای من در این کتاب اتفاق افتاد. حس می‌کردم راوی نتوانسته خوب من را با شخصیت‌ها آشنا کند. چون همه‌چیز را گفته و نشان نداده. «همه می‌دانستند میس آملیا این‌طوری است، آن‌طوری است.» 
چه‌قدر دیالوگ کم داشت داستان و چه‌قدر من آن دیالوگ کوتاه بین میس‌آملیا و پسرخاله‌اش را در مورد مرگ پدرش دوست داشتم. وقتی داستان تمام شد نظرم این بود که ایده‌ای بسیار درخشان و ناب با پردازشی بسیار ضعیف و مختصر حرام شده است. کاش نویسنده حوصله‌ی بیشتری داشت و زندگی آدم‌های آبادی را سر صبر نشانمان می‌داد. ما وقتی داستان می‌خوانیم، می‌خواهیم به تماشای زندگی بنشینیم؛ نه اینکه شنونده‌ی تعریف مختصری از زندگی شخصیت‌ها از زبان راوی باشیم.
          

            «آدم‌ها هیچ‌وقت به اندازهٔ زمانی که احتمال می‌دهند آشوب یا فاجعه در راه باشد، احساس آزادی و بی‌باکی نمی‌کنند.»

این کتاب نمونهٔ بسیار خوبی است برای اینکه ببینیم می‌شود یک قصهٔ ساده و غیرپیچیده را درست تعریف کنیم.
ماجرای میس‌آملیا، که عاشقش را تحویل نمی‌گیرد و این تحویل نگرفتن، بعدترها گریبانش را می‌گیرد. شخصیت‌پردازی‌های ماهرانه، توصیفات به‌جا و بدیع و غیرتکراری و فضای کلی اثر هم شبیه به آثار گروتسک.
از آن کتاب‌هایی است که دلتان می‌خواهد دوباره بخوانیدش تا رمزگشایی‌اش کنید. (در عین سادگی...)
و یک میکروکلاسِ نویسندگی برای زاویه‌دید است.
از ترجمهٔ درجه‌یک خانم حانیه پدرام هم نباید بگذاریم. واقعاً درجه‌یک.
          

            فضای این داستانِ نسبتاً کوتاه خیلی عجیب بود؛ در عینِ سادگی انگار پیچیده بود، انگار متوجه چیزهایی که اون زیر در جریان بودن نبودی، انگار مدام حس می‌کردی به‌اندازهٔ کافی به جزئیات دقت نکردی. شخصیت‌ها بااین‌که به‌شدت غریب بودن، قابل‌لمس بودن. انگار داشتی می‌دیدی‌شون، انگار تو هم به اون کافه رفته بودی. به اون کافه در اون دهکدهٔ گرم و بی‌روح و سوت و کور. بعد از تموم شدن کتاب و خوندن متن جان مک‌نلی که انتهای کتاب اومده بود برام کمی روشن شد چرا این حس رو داشتم؛ به‌خاطر راوی عجیب کتاب که انگار یکی از شخصیت‌های نادیدنی کتاب بود و لابه‌لای روایت از تجربه‌های سوبژکتیوش می‌گفت. من کارسون مکالرز رو نمی‌شناختم و بعد از تموم شدن کتاب که دربارهٔ زندگی تکان‌دهنده‌ش و تمایلش به سبک گوتیک خوندم بیشتر و بیشتر با فضای کتاب ارتباط برقرار کردم. مطمئنم حس‌وحال اون دهکده و شخصیت‌های عجیبش و اون زندانی‌های  فانی همیشه گوشهٔ قلبم می‌مونن.
          

            داستانی در دهکده ای امریکایی گرم و داغ اما به همان اندازه عجیب می گذرد. یک گروتسک غربی. با شخصیت هایی که در عین  عجیب بودنشان آشنا هم هستند. بقول موخره ی کتاب داستانی گروتسک از قدرت ویرانگر عشق. داستانی که ذهنی جنوبی  آن را نوشته شده که شباهت هایی به داستان های فاکنر دارد. داستانی جنوبی که با مرکزیت دهکده، کافه، زن غول پیکر لوچ چشم صاحب کافه با ماجرای ازدواج غریب  ده روزه اش، ورود کوتوله ای قوزی که همه چیز در روستا را عوض می‌کند یا به بیان درست تر  به هم میریزد، و موضوع دیگر که قابل تامل است راوی هست که در موخره، بررسی ای در موردش نوشته شده که می تواند در درک داستان و داستان پردازی کمک کننده باشد در یک کلام اگر از داستان های روزمره خسته شده اید این داستان برایتان  جذاب، عجیب و همچون یک خواب خواهد بود.
          

            بسم‌ الله

سبک گوتیک ژانری در ادبیات است که از ترکیب وحشت و مضامین عاشقانه به وجود آمده‌است.

با جست‌وجو به دنبال مولفه‌های سبک گوتیک بودم.
رازآلودگی، نفرین، مولفه‌های غیرطبیعی، مولفه‌های عاشقانه، شخصیت شرور، پریشانی عاطفی، کابوس، ضدقهرمان و زن ناتوان از جمله مولفه‌های این سبک است.

داستان پیرامون یک روستای دورافتاده و مرده است، جایی که اهالی اش بویی از زندگی نبرده‌اند. جایی که امروز فقط یک خانه در آن پیدا می‌شود که چشم را به خود مشغول می‌کند و همان خانه درب و پنجره‌هایش تماما چوب خورده است و امکان ارتباط با بیرون ندارد، فقط هر از چندگاهی به دلیل گرمای زیاد هوا، پنجره‌ای باز می‌شود و دو چشم لوچ از بالا به پایین نگاه می‌کند. دو چشمِ مربوط به زنی که روزگاری پر رفت‌وآمد ترین کافه آن حوالی را رتق و فتق می‌کرده است و همه در آن خانه زندگی و بودن را تجربه کرده‌اند.

بانویی که در آن خانه زندگی می‌کرده است روزی معشوق بوده و روزی دیگر عاشق...
روزگار معشوق بودن، عاشق را ویران کرد و روزگاری که عاشق شد، معشوقش او را به انتحار رساند.
درست مثل حکایت دنیا، درست مثل این مَثَل که گهی زین به پشت و گهی پشت به زین...
خانه در حال کج شدن و افتادن است و اهالی فقط نظاره‌گرند و مواظب، که نزدیک خانه نشوند.
گویی عشق در این روستا افسون شده است...
اهالی روستا نیز انگار این مَثَل را می‌دانند و سراغ عشق نمی‌روند، جمعیت روستا که در دوره‌ای پر از جوان بوده، امروز به شکل رخوت‌انگیزی پیر و خسته شده است. هیچ‌کس، دیگر به دنبال تجربه عشق و زندگی نیست و همه گویی از روزگار خسته شده‌اند.

کتاب تجربه جالبی از مطالعه داستان بلند است در سبک خودش، سبکی که تا به امروز نخوانده بودم.
          

            از همون روزی که هدیه‌گرفتمش (به احتمال زیاد به این خاطر که اکثر اطرافیانم از ارادتم به نشر بیدگل باخبرند!) به سبب کوتاه و نقلی‌بودنش، پای ثابت کوله‌ای که باهاش شیفت می‌رفتم شد. برخلاف انتظاری که از جثه‌ش و سرعت خودم در خوانش‌اش( البته؛ بدون اطلاع از محتواش!) داشتم، خیلی خواندنش طول کشید.
اگه بخوام به همون شدتی که از ناجالب‌بودنش تو ذهنم هست، بروز ندم، اینجور آغاز می‌کنم که توصیفات خوب و قوی‌ای داشت. هر قدر هم فاصله می‌افتاد بین خوانش‌هام، همون لحظه که اولین جمله رو می‌خواندم، می‌رفتم تو فضاش. 
تو ذهنم فضایی که از این فیلم‌های کلاسیک و وسترن و کابوی‌طوری دیده‌بودم، بود. با تم خاکی- قهوه‌ای روشن به دلیل خاکی‌بودن غالبْ فضای شهر و یه کافه‌ی چوبی هم وسط اون همه خاک‌وخول.
به شخصیت‌ها هم خوب پرداخته‌شده بود. هروقت کوچک‌اشاره‌ای هم به میس امیلیا می‌شد، پررنگ و واضح جلوی چشم‌هام بود انگار!
ببین ولی خود داستان؟ خیلی نسبت بهش این‌جوری بودم که "خب...؟ که چی؟" نمیدونم. برام pointless بود. به قدری که به شک افتادم که شاید به میزان قابل‌توجهی سانسور شده. چون مثلاً تو هیچ نقطه من ارتباط حسی‌ای بین امیلیا و گوژپشت حس نکردم؛ صرفاً یهو افتادیم توش انگار؛ اعتماد سریع امیلیا به گوژپشت، راه‌دادنش به خونه‌ش و اونجور ازش مراقبت‌کردن.
واقعاً عجیب. واقعاً ندانم چرا این‌گونه شد. 
درکل؟ به عنوان کتابی که به کسی توصیه‌کنم یا تو تبادلاتم با دوستان دخیلش کنم، نه. ولی به عنوان خوانش سبک و کوتاه و کم‌پیچیده تو مترو یا مثل خودم تو شیفت‌های طولانی بیست‌وچهار ساعته، آره خب.:))

《گاهی زندگی تبدیل می‌شود به تقلایی کش‌دار و غم‌بار برای به‌دست‌آوردن چیزهایی که زنده نگهمان می‌دارد. و اما مسئله‌ی بغرنج این است: هرچیز به‌دردبخوری قیمتی دارد و فقط با پول می‌شود آن را خرید و جهان به این ترتیب اداره می‌شود.》