سوار بر اسب در حاشیه ی مزرعه پیش رفت. گندم ها بلند و طلایی شده و وقت درو کردنشان فرا رسیده بود. کاش غصه هایش را همراه با گندم ها درو می کردند کاش دلتنگی ها حجمی داشتند و لبریز می شدند...در سکوت با غمی ته چشمانش به نقطه ای خیره ماند. دیگر در آنجا ماندن فایده ای نداشت. باید بر می گشت و کار و زندگی اش را از سر می گرفت. میدانست که ناچار است روزهای سخت تری را در شهرش تجربه کند، در شهری که از گوشه و کنارش با او خاطره داشت. خاطراتی شیرین که اکنون فقط موجب آزارش می شدند...