تو را به جان ستاره دوباره ماه نکش! 
دوباره با قلم باد، تکیه گاه نکش
نگاه کن به تبسم به کفزدن به صدا به روی خنده ی بی استخاره ، آه نکش
تو از طراوت بی انتهای پر زدنی 
مرا به جرم پریدن چنین سیاه نکش
نگاه سبز من و تو در انتهای وفاست
به سوی زردی، ناباورانه راه نکش
ببین به روی دلم مشق عاشقی کردم
به روی مشق شبم خط اشتباه نکش