«بیضایی» اثری است بسیار مهم و به احتمال بسیار همراه با «اولئانا»ی علی اکبر علیزاد و «ازدواج آقای می سی سی پی» آرش فلاحت پیشه، آثاری خواهند بود که از نیمه اول سال 1394 به یاد تئاتررو های حرفه ای خواهند ماند. «بیضایی» هم سرشار از برهه ها و نکته های نبوغ آمیزی است که از دست تماشاگر های تفننی یا غیر حرفه ای تئاتر در می رود اما تئاترروهای حرفه ای این ظرایف را، که واجد دلالت های تیزهوشانه ای هستند، به خوبی در می یابند. مثلاً وقتی کلمه ها در دهان بازیگر سودابه با آن گریم طنازانه اش، که قسمت پایینی فکش خونی است، نمی چرخد و روی برخی واژه ها لکنت پیدا می کند، می توان راه برد به کنایه های خودارجاعانه ظریفی که فضای هنری سینما و تئاتر ما را نشانه می گیرد. سینما و تئاتر ما که در این سال ها با پیروی از نظام فوردیستی تولید، مدام در حال تولید و چهره کردن بازیگرانی است که هویتشان را از دماغ های عملکرده یا حواشی زندگی شان می گیرند، بدون آن که بتوانند متنی را به درستی از رویش بخوانند...