سرمنشا عقد "آتی ها" و بازار آن ها در مبادله، کالاها می باشد. آتی های معاصر و بازارهایشان از مفهوم مبادلات "سلف" که به معنای حمایت کردن از کشاورزان در مقابل عدم ثبات قیمت در بازارهای محصولات کشاورزی می باشد، توسعه یافته اند که مبادلات کالاهای کشاورزی را رونق می بخشد. بسیاری از مردم که با بازار آتی ها و توسعۀ آن ها سروکار دارند یا از دور عملکرد آن ها را زیر نظر دارند، معتقدند که بازارهای مبادلات سلف به منظور گسترش فعالیت های بورس بازی در قالب "ارز و نرخ بهره" تبدیل به بازارهای آتی گردیده است. در چنین شرایطی تولیدکنندگان یا کشاورزان مجبور به رقابت با بورس بازان محض شده بودند، و این در حالی بود که بورس بازان زیاد در خطر نبودند و تولیدکنندگان نیز در حالی تصمیم گیری می کردند که نمی توانستند آیندۀ مشخصی را برای محصولاتشان پیش بینی کنند، بنابراین همیشه با خطراتی روبه رو بودند. در نتیجه فروش "سلف کالاها"، دیگر آن مفهوم اساسی (برآورده شدن هدف که عبارت از رونق تولید و تجارت بود) را دربرنداشت. هنوز این باور وجود دارد که بازارهای آتی می توانند به عنوان یکسان کننده های قیمت برای کشاورزان و تولید کنندگان به کار روند، هر چند واقعیت چنین است که "بازار آتی های ابزارهای مالی" که به عنوان بازار "آتی های نرخ بهره" نیز شناخته شده است، می تواند منبع درآمدی آسان را فراهم کند، بدون آن که فعالیت های اقتصادی واقعی صورت گیرد. این عمل در این حقیقت منعکس شده که حجم مبادلات در بازار آتی های نرخ بهره خیلی بیش تر از مبادلات مرتبط با بازارهای نقدی می باشند. در این میان انتظار می رود بازار آتی های توسعه یافته بر اساس مفهوم اسلامی "بیع سلم" دارای اثر سالم تری باشد. بدین ترتیب که نه تنها فعالیت های بورس بازی را در بازارهای کالا حذف می کند، بلکه یک ابزار تامین مالی در بخش کشاورزی به شمار می آید. اقتصاد اغلب کشورهای مسلمان در حال حاضر وابستگی شدیدی بر بخش کشاورزی دارد، در حالی که بخش کشاورزی بسیار کم توسعه یافته است. به هر حال، بازار آتی های مبتنی بر "بیع سلم" می تواند به عنوان یک موسسۀ تامین مالی محصولات کشاورزی، خدمات را عرضه و از این رو در بهبود وضعیت جمعیت روستایی مشارکت کند.