با توجه به اینکه کتاب‌های زیادی درباره فریدا کالو نقاش مکزیکی و همسر دیگو ریورا خوانده‌ام، به طور قطع می‌توانم بگویم این اثر از بقیه‌شان بسیار متفاوت و از جهات زیادی سرتر است. 
در این اثر فاخر نویسنده کتاب اسلاونکا دراکولیچ به طرز عجیبی با فریدا یکی شده‌ است. این یکی شدن به قدری عمیق است که در فرم نوشتاری اثر خودش را نشان داده. یعنی همان رفت و آمد بین اول شخص و سوم شخص که مترجم‌های خوبش نیز در مقدمه به آن اشاره کرده‌اند.
نمونه دیگری از این یکی شدن حجم کم و کوچک کتاب است که یادآور لقب "فریدا کوچولو" است که منتقدان بر او گذاشته‌اند. در مقابل کتاب‌های حجیمی از زندگی مفصل و پر درد فریدا وجود دارد اما تا آنجا که من خوانده‌ام هیچکدام به این عمق به احساسات متناقض او نپرداخته‌اند. نقاشی که جسورانه زیست و جنگید و نهایتا قدرتمندانه با خودکشی‌اش بر مرگ غلبه کرد.