ژیل دلوز کتاب خود درباره کانت را در سال 1963 منتشر کرد. از ویژگی های برجسته این کتاب مقدمه تحسین برانگیزش است که در آن کل فلسفه کانت را در چهار قاعده شاعرانه خلاصه کرده است: «زمان از لولا دررفته است. «زمان از لولا در رفته است»، «من دیگری است»، «خیر آن چیزی است که قانون می گوید» و «کاربرد نامنظم و آزاد همه قو »
دلوز 15 سال بعد، یعنی در سال 1978، با ارائه چهار درس گفتار در دانشگاه ونستن بار دیگر به کانت باز می گردد و این بار با هدف تشریح قواعدی که در مقدمه کتاب خود اشاره ای گذرا به آن ها داشته بود. در این درس گفتارها به وضوح می توان اهمیت زمان در فلسفه کانت، جدا شدن من محض از من تجربی توسط خط زمان، تفاوت میان نظم مفهویمی و نظم شهودی یا نظم مکانی-زمانی، و فعال و خود آیین بودن قوه شناخت را مشاهده کرد، مسائلی که دلوز نیز برای آن ها اهمیت ویژه ای قئل است و بر این اساس می توان دلوز به اصطلاح پست مدرن را فیلسوفی پساکانتی نیز نامید.