داستان من فرق می کند. من ناخواسته پناه گاهم را نه آنسوی دنیا، که در رشت پیدا کردم و در تمام این سال ها هر وقت دنبال امنیت و آرامش روحی می گشتم، یا احوالم بهم می ریخت، راهی رشت می شدم. این مهاجرت من، پناهندگی من بود و دوگانه ی پاریس-رشت این فیلم هم از همین جا می آید. البته حالا بعد از ساختن این فیلم ارتباطم با رشت عوض شده. نمی دانم، دیگر سخت است که به چهره اش نگاه کنم. انگار میان ما رازی بود که من به همه گفتم و همه چیز عوض شد.با دیدن تابلو های ادگار دگا مجذوب ایده های پنهان بودن چهره ی زن شدم. نسخه ای از مجموعه نقاشی های (مری کاسات در لوور) دگا را انتخاب کردیم که فیگور محوری زن را در هر فضا و محیطی بازسازی کنیم. چند روز پیش کشف کردم این سیر بیرون آمدن مری کاسات از قاب نقاشی و تبدیل شدنش به زنی واقعی که همچنان چتر به دست به مغازه ی قاب سازی برمی گرد، چیزی از مری پاپینز و پریدن آدم ها توی فضای نقاشی را هم در خود دارد، که البته از آن چیزهایی است که شاید کسی جز خودم در فیلم حسش نکند!