بسم الحق؛
از 5 داستان این مجموعه، داستان های «صورت» و «نفرت، دوستی، خواستگاری، عشق، ازدواج» را به لحاظ ایده پسندیدم. اما همین دو داستان (جدا از ایده) و سه داستان دیگر (به طور کل) حوصله ام را سر بردند از بس که پر بودند از گزافه گویی های بی ربط و توصیفات بی تاثیر در پیشبرد داستان. جالب اینجاست که در مقدمه آمده که خانم نویسنده بارها با غول های ادبی از قبیل چخوف، تولستوی، فلوبر و... مقایسه شده!!
ترجمه ی ضعیف و ناشیانه ی مترجم نیز عامل دیگری بود برای اینکه خواندن این کتاب سه ماه (4 روز کم) به درازا بیانجامد.
          

            داستان‌های آلیس مونرو جزو جذاب‌ترین داستان‌های کوتاهی هستن که خوندم.
شخصیت‌ها و موقعیت‌هایی که تو ذهن موندگار می‌شن.
داستان‌هایی که حول مشکلات و عواطف زنان می‌چرخه. قطعا برای خواننده زن به دلیل همذات‌پنداری جذابیت زیادی داره و برای مخاطب مرد به سبب شناختی که می‌ده.

مونرو سال ۲۰۰۹ جایزه من‌بوکر می‌گیره، سال ۲۰۱۲ جایزه او.هنری و سال ۲۰۱۳ نوبل ادبیات.
خیلی‌ها با چخوف مقایسه‌اش می‌کنن.