راستش حین و بعد از خواندن این کتاب خیلی به ایده و پردازش و اجرای آن فکر کردم؛ به بازآفرینی ادبیات کهن برای کودکان که حالا حالاها خیلی جای کار دارد. من با احترام زیاد برای تلاشی که ایشان برای حفظ فرهنگ و ادبیات فارسی می‌کنند، شخصا طرفدار ادبیات و مدل کارهای  محمدهادی محمدی نیستم. 
در این کتاب او تلاش کرده با حفظ ساختار شعر اصلی، زبانی نو برای بازگوی این داستان بیافریند که نمیدانم چقدر در جلب مخاطب موفق است و این زبان چقدر انتقال‌دهنده یا رسانای داستان است. هر چه نباشد، روش و زبانی نو و آهنگین و مقفی است. 
تصویرگری تیره و کدر برای من، از نمود و جلوه‌ی آن می‌کاهد و تا آخر به همین منوال ادامه پیدا میکند. 
خوشحالم برای بودن این کتاب. این تلاش‌ها و ایده‌ها در ادبیات کودک ما ستودنی و ارج‌نهادنی‌اند.