دولت عثمانی تا اوایل قرن بیستم میلادی از موازانه ای اساسی در سیاست بین المللی برخوردار بود. دستیابی به چنین جایگاهی در طول قرن های متمادی برای این دولت امکان پذیر نبود، مگر با توسعه زیرساخت هایی که استمرار و دوام حکومت و توان مقابله با چالش های داخلی و خارجی را فراهم می کرد. یکی از مهم ترین این زیربناها، نهاد شیخ الاسلام بود. در کتاب حاضر به بررسی نقش نهاد شیخ الاسلام پرداخته شده است.