"ترجمان البلاغه "کهن ترین اثر شناخته شده درباره صنایع ادبی ادبیات ایران است که آن را "محمد بن عمر رادویانی "در قرن پنجم هجری به رشته تحریر در آورده است .پیشگفتار و مقدمه کتاب از "پروفسور احمد آتش "بحثی است مفصل درباره کشف نسخه ای جدید و مطمئن از "ترجمان البلاغه "و اثبات این نکته که این اثر از فرخی سیستانی نیست .افزون بر آن، در مقدمه، این مباحث و موضوعات مطرح گردیده است :جایگاه و اهمیت ترجمان البلاغه در ادبیات ایران، درج لغت نامه نادر ترجمان البلاغه، ویژگی های خط و املای ترجمان البلاغه، شرح اصول و مبانی تصحیح ترجمان البلاغه، و اختصارات و کتاب شناسی .در پاورقی متن اصلی، نسخه بدل ها و ارجاعات درج گردیده، در انتها حواشی و توضیحات متن فراهم آمده است .در پایان کتاب، تصویر نسخه خطی ترجمان البلاغه به چاپ رسیده است . یادآور می شود "ترجمان البلاغه "کتابی است به فارسی درباره معانی، بیان و بدیع که با درج نمونه هایی از اشعار سرایندگان دوره نخستین شعر فارسی، نیز شواهدی از اشعار عربی تحریر شده است .