مجموعه خاطراتی از برخی از اسرای ایرانی در مورد حوادث مربوط به دوران اسارت خویش در عراق است. در این اثر که حاصل مصاحبه با بعضی از آزادگان ایرانی پس از آزاد شدن آنان است، به گوشه هایی از رنج ها، خلاقیت ها و اتحاد و همبستگی این افراد در اردوگاه های عراق اشاره شده و ابعادی از غربت، مصیبت، مظلومیت و شکنجه های روحی و جسمی آنان و بی تفاوتی نیروهای صلیب سرخ جهانی و سایر نهادهای بین المللی در این زمینه به تصویر کشیده شده است. نویسنده اسارت را از منظر این افراد نه تنها ننگ ندانسته بلکه آن را سند افتخار آنان معرفی نموده و تفاوت آزادی و آزادگی را بررسی نموده و نظام ولایی حاکم بر فضای اسارت را از منظر آزادگان تبیین کرده است. وی به نحوه مدیریت اوضاع آزادگان در اردوگاه های رژیم بعث عراق توسط افرادی مانند سیدعلی اکبر ابوترابی نیز اشاره کرده و فاصله داشتن وضعیت اسرای ایرانی با قوانین کنوانسیون ژنو و بسیاری دیگر از قوانین بین المللی را به تصویر کشیده است.