پژوهشی در مورد واژگان مترادف و مشابه قرآنی و کاربرد آن در علم تفسیر است. در این اثر سعی شده است با استناد به دیدگاه های صاحب نظران عرصه لغت شناسی و تفسیر قرآن، به اثبات این نظریه پرداخته شود که میان واژگان به ظاهر متشابه قرآنی، ترادفی وجود ندارد و هر واژه و لغت مشابه، با توجه به جایگاه آن در آیه معنای خاص خودش را دارد و مفهوم دیگری را می رساند. نویسنده برای اثبات این موضوع، ضمن بررسی معنای ترادف در لغت و اصطلاح زبان شناسان، به بیان دیدگاه های مخالف و موافق وجود الفاظ مترادف در قرآن کریم پرداخته و ادله آنان را در این زمینه با هم مقایسه نموده است. وی آنگاه به انواع ترادف از لحاظ نوع لفظ اشاره نموده و دیدگاه مفسران قرآن را در مورد مفهوم ترادف در قرآن در واژگان معرفتی، اعتقادی، اخلاقی، اسماء و صفات الهی و سایر اقسام لفظ منعکس کرده و نمونه هایی از اختلاف ظریف معنی در الفاظ مترادف را در قرآن بررسی نموده است. وی در این زمینه به بررسی معانی الفاظی چون: ایمان و اسلام، بقاء و خلود، بغی و ظلم، حکم و قضاء، حمد و شکر، اختیار و اراده، تدبر و تفکر، دین و شریعت، ارشاد و هدایت، ریب و شک، ستر و صفح، شرک و کفر، شعور و علم، عقل و لبّ، علم و معرفت، علم و فهم، فؤاد و صدر، علم و فقه، قضا و قدر، اجر و ثواب، احسان و فضل و برخی دیگر از الفاظ که به ظاهر مترادف به نظر می رسند،  پرداخته و تفاوت های ظریف بین آن ها را بیان کرده است.