«روزبهان بقلی شیرازی»، سال 532 ق در شهر فسا متولد شد و از کودکی حالات عرفانی را تجربه کرد. بنیان اندیشه این عارف بزرگ بر پایه یک اصل مهم؛ یعنی تجلی جمال الهی در انسان استوار گشته است. این تجلی از حجاب های پی درپی عقل، دل و طبیعت جسمانی عبور کرده تا آدمی در آستانه عشق الهی قرار گیرد. وی به انسان به عنوان مظهر تجلی الهی و آینه جمال حق می نگرد. ایشان با تأسی و پیروی از خواجه عبدالله انصاری در کتاب «منازل السائرین»، هزار نظام از نظامات عارفان را در بیست باب و در هر باب پنجاه مقام را آورده و آن را «مشرب الارواح» نامیده است. این کتاب شامل بسیاری از تجارب عرفانی و باطنی است که سالک در هنگام سیر و سلوک آن ها را تجربه می کند. از مقامات بحث شده در کتاب می توان به این موارد اشاره کرد: «مقامات مجذوبان»؛ «مقامات سالکان»؛ «مقامات سابقان»؛ «مقامات صدیقان»؛ «مقامات محبان»؛ «مقامات مشتاقان»؛ «مقامات عاشقان»؛ «مقامات شاهدان» و... . شایان ذکر است شرح مختصری از اندیشه های روزبهان بقلی شیرازی در پیشگفتار درج شده است.