سعی نگارنده این است که در قالب شش محور، شعر احمد شاملو و دیدگاه او را بررسی و تبیین نماید:1 - تعریف شاملو از شعر، 2- تناقض بین تعریف شاملو و شعر او، 3- زبان شاملو و شخصیت آن با درونمایه شعرها (اومانتیسم، قهرمان و آرمان گرایی)، 4- شاملو و انسان و عشق، 5- تعریض شاملو به نیما، 6- شاملو، عشق و آرامش پس از توفان. برای نمونه در بخشی از کتاب آمده است: "نگرش اسطوره ای و منزه شاملو بر می گردد به زبان ارکائیک او، و زبان او نیز برمی گردد به همان نگرش اسطوره ای؛ یعنی آرمان گرایی رمانتیسمی، همیشه با شاملو است. برای این که به این قلمرو  فکری برسیم، باید دوباره همان مدعای مختاری را تکرار کنیم: در دیدگاه شاملو انسان ها یا قهرمانند یا ضد قهرمان، یا خدمتکار یا خائن.... یعنی خیرو شر... این نوع نگرش اگر در حوزه خود اساطیر مورد چند و چون قرار گیرد و جنبه پژوهشی داشته باشد ایجاد دشواری نمی کند. اما اگر آن را وارد تاریخ کردیم، دچار تناقض وحشتناک خواهیم شد. نمونه اش اظهار نظرهای استاد شاملو درباره ضحاک و بردیای غاصب و شخص فردوسی است... ویژگی هنر شاملو ـ اگر بپذیریمش ـ این است که از نیازی مقطعی در امروز ـ یعنی مبارزه و انقلاب ـ با زبانی دیروزی حرف می زند. به تعبیر دیگر، شاملو، با گره زدن حال (تاریخ) به زبان اسطوره شعری ضخیم، عرضه می کند که هواخواهان بی شمار دارد، ولی فریاد منتقدینی را درمی آورد که زمان یعنی تاریخ را با زبان خودش می پسندد و تبلیغ می کنند. نقد غیر منصفانه شاملو از امثال سعدی و از آن سو عشقش به شعرحافظ ـ یا مولانا در غزل ـ از همین استنباط شاملو مایه می گیرد...".