این اثر، داستانی عشقی ـ اجتماعی است که شخصیت های محوری آن از میان زنان، انتخاب شده اند. زنانی که هر چند از میان اقشار متفاوت برخاسته و هر یک، تربیت و شیوه ی زندگی خاص خود را داشته، اما از انسان و آن چه انسانی است طرز تلقی واحدی دارند. نویسنده در جای جای اثر حاضر، بر این باور است که از منظر زندگی، نوعی نیک بختی به منزله ی نتیجه ی نهایی حیات در سرشت انسان، به ودیعه نهاده شده و وصول به این هدف نیز نه از طریق تخاصم و توسل به شیوه های قهرآمیز که به کمک تعامل اجتماعی و درک متقابل مقتضیات هم زیستی مسالمت آمیز، امکان پذیر خواهد بود، بیان نمادین حوادثی چون فروریزی کاخ دانش در شعله های آتش افروخته شده به دست "اجتناب"، عکس العمل "مهین بانو" در رویارویی با این حادثه ی تکان دهنده و احداث بناهای جدید بر ویرانه های به جا مانده از کاخ یاد شده توسط "مهین بانو" و "سهراب"، در مقام نمایندگان نسل جدید یا آن چه تشابه مفهومی اسطوره ی ققنوس و جامعه ی انسانی را به ذهن، متبادر می سازد و هم چنین موضوع و لحن صادقانه ی خطابیه ی انتهایی کتاب از نمونه های بارز این داستان به شمار می آید.