موسیقی سازی عرفانی در ایران از دوره های کهن توسط بزرگان صوفیه مورد توجه بوده است. آنان به این نکته پی بردند که گذشته از استعداد سالک و علل و مقدماتی که او را برای جذب شدن قابل می سازد، مسائل عملی و کاربردی دیگری که به اختیار و اراده سالک نیست نیز برای ظهور حال ها مؤثر است و عامل بسیار نیرومندی به حساب می آید. از جمله این ابزار موسیقی سازی و آواز خواندن و رقص صوفیانه است که در اصطلاح صوفیانه تمام این موارد را تحت عنوان سماع یاد می کنند. کتاب حاضر با هدف بررسی سرگذشت موسیقی سازی عرفانی در ایران به رشته تحریر درآمده است.