لیز خوردن روی شادی

اگر همین‌حالا می‌فهمیدید ده دقیقه به آخر عمرتان مانده چه می‌کردید؟ به‌سمت طبقه‌ی بالا می‌دویدید و آن سیگار مارلبرویی را که از زمان دولت جرالد فورد در کشوِ جوراب‌هایتان قایم کرده بودید، روشن می‌کردید؟ سرتان را پایین می‌انداختید، بدون اجازه وارد دفتر رئیستان می‌شدید و مفصل اشتباهات و کم‌وکاستی‌هایش را به رویش می‌آوردید؟ به‌سمت خانه‌ی استیک نزدیک مرکز خرید جدید رانندگی می‌کردید و یک استیک استخوان‌دارِ نیمه‌پخته با کلسترول فراوان سفارش می‌دادید؟ البته که پاسخ‌دادن به این سؤال سخت است؛ اما از بین همه‌ی کارهایی که ممکن است در ده دقیقه‌ی آخر عمرتان انجام دهید، می‌توان با اطمینان زیادی گفت تعداد کمی از آن‌ها کارهایی هستند که امروز انجام دادید… خطاهایی که به‌هنگام تصور آینده‌ی خود مرتکب می‌شویم نیز قانونمند، منظم و قاعده‌مندند. این خطاها هم الگوهایی دارند که در مورد قدرت‌ها و محدودیت‌های آینده‌نگری آگاهمان می‌کنند، تا حد زیادی همانند توهم بصری که در مورد قدرت‌ها و محدودیت‌های قدرت بینایی به ما اطلاعات می‌دهند. لیز خوردن روی شادی شرح چیزهایی است که علم به ما می‌گوید؛ چگونگی و کیفیت توانایی مغز انسان در تصور آینده‌ی خودش و چگونگی و کیفیت پیش‌بینی آینده‌ای که مغز از آن بیشترین لذت را می‌برد. این کتاب در مورد پازلی است که تعداد زیادی از اندیشمندان طی دوهزار سال گذشته با دقت درباره‌ی آن اندیشیده‌اند و از ایده‌های آن‌ها (و تعدادی از ایده‌های خودم) برای توضیح علت چرایی شناخت کم ما از قلب و ذهن افرادی که درحال تبدیل‌شدن به آن‌ها هستیم، استفاده می‌کند. لیز خوردن روی شادی با ترکیب حقایق و نظریه‌های روان‌شناسی، علوم عصب‌شناختی، فلسفه و اقتصاد رفتاری توجیهی ارائه می‌دهد که به‌شخصه قانع‌کننده می‌دانم؛ اما شما خودتان در مورد شایستگی آن قضاوت می‌کنید. -از متن کتاب-