.


اربعین یعنی جنبش، حرکت و تفکر پایی که می‌ایستد و پایی می‌رود؛ برخلاف عاشورا که «دست» نشانه می‌شود، چون دست یاری می‌کند، مشک پر می‌کند، شمشیر می‌زند و بالاخره بریده می‌شود و می‌افتد زمین. 



دست خدا با جماعتی است که رشته‌ی دوستی، آن‌ها را به هم گره زده باشد و بریدن این رشته به نوعی پاره کردن اسم «الجامع» الله است و باید از آن پرهیز کرد. من هم در این چهل سال عمری که گرفته‌ام از خدا، هیچ وقت اگاهانه با هیچ «اسمی» در نیافتاده‌ام، چون می‌دانم در افتادن با اسماءالحسنی آدم را اگر ویران نکند حتماً سرگردان خواهد کرد. 



«و حملناهم فی البر و البحر» بعد توضیح داد که این آیه می‌گوید: «انسان‌ها خودشان حرکت نمی‌کنند، بلکه ما حمل‌شان می‌کنیم در خشکی و دریا.» کسی که به این آیه ایمان پیدا کند، خیلی راحت زندگی می‌کند روی زمین. مشکل از جایی شروع می‌شود که انسان فکر می‌کند خودش «می‌رود».



- همه‌ی سفرها به نوعی منجر می‌شود به قیامت. فقط مشکل آن‌جاست که خیلی‌ها سفر را با امر توریستی یکی می‌گیرند. 
- توریست هم مسافر است. 
- توریست فراری است؛ فراری از خود و خانه. 
- چرا فرار؟
- چون در خانه خود سکنی ندارد، خانه برایش ملال‌آور می‌شود؛ به همین دلیل می‌زند به جاده و می‌شود توریست و جهان‌گرد. به نظرم بهتر است بگوییم ول‌گرد.
          

            دو نفر گوشه ای نشسته بودند، با هم از خاطرات اربعین میگفتند که یکی گفت: میدانی چرا مردم اینقدر دوست دارند اربعین را؟ 
آن یکی جواب داد: 
مردم در اربعین قیامت را تجربه میکنند، چون قیامت، آدم ها را برمیگرداند به اصل شان. 
          

            خواسته حرف های خوبی بزند و به برخی معنا ها بپردازد. اما جملات خام و گل درشت از آب درآمده ... انگار انشایی که میخواهی سخن بزرگان را هر گوشه اش جا بدهی .

بعضی ترکیب های کتاب که اتفاقا در ابتدایش هم بود ، تا آخرش جگرم را سوزاند! استفاده از لفظ زشت "موکب باره" بر وزن شکم باره... برای معدود زائرانی که به خیال جناب نویسنده خیلی اهل مسیر و تامل و خلوت نیستند و آویزان موکب ها و زود رسیدن به کربلایند _چه قضاوت بی باکانه ای درباره زائران حسین(ع)_... آقای نویسنده انگار از هزینه های پاسپورت و ملزومات سفر خبر ندارند که در ارزان ترین حالتش از یک‌وعده غذا در رستوران های لاکچری تهران ، گران تر است ... من ندیدم در این مسیر ، در این پیاده روی کسی باشد که بیاید برای خوراک و بی توجه و سر به هوا ، هرکس عالم خودش را دارد و  دلم را سوزاند این ترکیب و ژست روشنفکر مذهبی نویسنده!

مورد دوم نویسنده گریزی زده بود به چشم داشتن یک جوان عراقی به زن ایرانی و مثلا بحث غیرتی شدنش را در لفافه پیچیده و بیان کرده بود. اینجا را من به او از ته دل خندیدم! چون دختری هستم که در سفر غیر خانوادگی و با جمعی دانشجو چندباری اربعین رفته ام. در همان جمع دانشجو هم در یک گروه سه چهارنفره قرار گرفته ام ، در مجاورت مرد نامحرم و باید بگویم شهر تهران خودمان کجا و مسیر مشایه کجا ... من نمی توانم تک و تنها در ساعت های نیمه شب تهران برای خودم راه بروم ، اما در مسیر مشایه با همان جمع های کوچک ... اگر هم بوده معدود نگاه های نادرستی ، اما من چشم های پاکی را دیده ام که لنگه شان را به جز در مسیر اربعین نمی شود پیدا کرد!‌...بی انصافیست از این مردانگی ها عبور کنیم.

دلم‌می خواهد بگویم‌که خودم چندین سال اربعین رفتن خواهرم را زیر سوال می بردم. حاضر نمی شدم دو سه روز غیبت دانشگاه و عقب افتادن از روزهای کاری را زیر بار بروم. توی لایه های پنهانی ذهنم می گفتم خب یه کربلاست دیگر ، خواهر من هم زیادی تب و تاب و احساسش را دارد ... اولین‌اربعین را که خودم‌رفتم ، پاهایم که عمود به عمود زمین‌را لمس کرد و‌قدم که برداشتم ، زندگی و‌فکرها و‌منطق بافی ها پشت سرم ماند ...

من آنقدرها اهل خلوت نبودم. ذکر و قرآنی هم نخواندم در مسیر مشایه. به جز روزهای نخست که بیمار و بی اشتها شدم ، باقی روزها به شکمم هم سهم رسید! اما خب با تمام روزهای عمرم فرق داشت. دریا بود! دریا را نمی شود برایش جملات خوش قیافه گفت و تعریف کرد. دریا را باید غرق شوی .. تنت خیس شود ، تاول و طوطی قصه بود اما قصه اربعین نه...
          

            جملات زیبا و پرمغزی داشت. 

صحبت هایی که در مورد طعم زندگی ، بو، غذا، مرگ،ابتلا، آخرالزمان و نقش پا در نسبت با امام زمان مطرح کرده بود و شیوه بیان اونها، زیبا بود.