بی تردید نامه های «بیدل دهلوی» در راستای شناخت شخصیت بیدل بسیار حائز رتبه و مقام است. با مطالعة نامه های بیدل می توان به بعضی ناگفته ها از زندگی او دست یافت. از جمله این که نواب شکرالله خانه از جمله خوانین بزرگ روزگار بیدل دهلوی بوده است. خانی که به اهل ادب نه از سر تکبّر. بلکه از روی اعتقاد و اعتماد، توجّه کافی و وافی داشته است و بیدل او را معنی پناه خطاب می کرده است. نخستین نامه در رقعات بیدل هم نامه ای است به این خان. این نامه از حیث بررسی وضع چاپ و نشر آثار و روزگار بیدل بسیار مهم است. چرا که گروهی ناآشنا با لفظ و معنی باعث شدند تا بر معانی ناب و الفاظ درست ستم رفته تا آن جا که طلسم حیرت بیدل گم نام می ماند. در همین زمینه می توان به نوع ارتباط شاعر عارفی چون بیدل و خان صاحب معنی چون شکرالله خان پی برد. بیدل از او نه زر می خواهد نه سیم. به او یادآوری می کند حال که صاحب نظر دست آن کند که باید بکند و در راستای نشر آثار معنوی گام بردارد. کتاب حاضر نقدی است بر نامه های بیدل دهلوی (1054ـ1133هـ .ق.) که در نه بخش به همراه مؤخّره و توضیحی در پایان کتاب درباره نام ها به چاپ رسیده است.