«رضا ملاقه» در محدوده پایین شهر و در میان خانه های گلی زندگی می کرد و علاقه بسیاری به گشت زنی در تپه ها و دره های اطراف رودخانه داشت. روزی رضا در هنگام گشت زنی به داخل سوراخی افتاد و سر از غاری درآورد. مدتی طول کشید تا این که متوجه گردید در آن محبوس شده است. تلاش او برای بالا رفتن از جداره های خیس و گلی غار بی نتیجه بود. ترس او را وادار کرد تا کورمال کورمال به دنبال راه گریز، مجرای تنگی بیابد که آب درون غار را به بیرون هدایت می کرد. پس از مدتی سینه خیز رفتن، رضا صدای رودخانه را شنید، ولی آن چه را که می دید باور نمی کرد. فاصله حفره تا کف رودخانه حدود 6 متر و فاصله اش تا سر دیواره بیش تر از آن بود و پهنای رودخانه عریض تر از آن بود که بتوان با پریدن در آن سوی رودخانه فروآمد. پریدن به رودخانه خطرناک بود ولی برگشتن به غار به معنی زنده به گور شدن خود در قبری بود که نشانی آن را تنها خدا می دانست. او در دوراهی ضرورت، دست به انتخابی می زند که سرنوشت خود و آدم های منطقه را در مسیری متفاوت قرار می دهد. «آن سوی پرچین باغ» روایت کودک نامتعارفی است که در مسیر حادثه با انسان هایی از جنس خود پیوند می خورد تا پاسخی برای سوال هایش بیابد.