سرآغاز نقاشی های عامیانه ی مذهبی در قرن 10 هـ ق در دوره ی صفویه و توسعه ی جدی آن در سده ی یازدهم هجری قمری است. عوامل چندی در پیدایش و تقویت این نوع نقاشی در نیمه ی دوم حکومت صفوی موثر بود. برخی از آن ها عبارت اند از: رشد طبقه ی متوسط شهری، توسعه ی بازرگانی و آشنایی نسبی با هنر دیگر سرزمین ها، عدم تمرکز هنر در دربار، مردمی شدن ادبیات (در مکتب اصفهان یا هندی)، گسترش کمی سواد در جامعه ی شهری، رواج و تعمق اندیشه های شیعی درمیان مردم و نیاز حاکمان به تبلیغات سیاسی که کاملا با مذهب همراه بود. در گستره ی نقاشی های عامیانه ی رایج در سده های اخیر، اگرچه نقاشی قهوه خانه ای شاخص ترین است، ولی طی دو ـ سه سده ی گذشته ، هنرهای تصویری عامیانه در حسینیه های موازی رشد یافته و توده ی مردم با آن ارتباطی تنگاتنگ برقرار کرده اند، مانند نقاشی پشت شیشه و نقاشی های دیواری امام زاده ها و بقاع متبرکه که هرچند تقریبا از عهد صفوی آغاز شد، اوج گیری هنر در دوره ی قاجار همگام با رشد تعزیه بود. کتاب حاضر، پژوهشی است در زمینه ی بازشناسی ارزش های چشم گیر هنری و پایگاه اجتماعی و فرهنگی نقاشی های روایی عامی و مذهبی که بر دیوار بقاع متبرکه نقش شده اند.