تحقیقی در زمینه بررسی معانی واژگان خاص قرآنی و بررسی اصطلاحات همسان آن ها با رویکردی لغوی، ادبی و روایی است. در این نوشتار سعی شده است برخی از الفاظ قرآنی که دارای هیئت و اعراب خاصی بوده و معانی نزدیک به دارند و اصطلاحاً وجوه و نظائر خوانده می شوند، مورد بحث و بررسی قرار گرفته و بر اساس موضوع تدوین و تبویب شوند. در این مجلد ابتدا به بیان معنای وجوه و نظائر پرداخته شده و نسبت آن با لفظ مشترک و نیز اهمیت آن بیان شده است. آن گاه به رابطه سیاق با وجوه و نظائر پرداخته شده و شرایط تحقق سیاق و استفاده از آن از دیدگاه مفسران شیعی، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. در ادامه نویسنده بر اساس حروف الفبا به بیان معانی و کاربردهای لغوی، ادبی و تفسیری الفاظ و واژگانی خاص در قرآن مانند: آل، آیه، اب، اتیان، اثم، اجر، اجل، احاط، احد، احزاب، اخ، اخذ، اخلد، ادنی، اذان، اذن، ارض، ازواج، استحیاء، استطاعت، استغفار، استواء، اسراف، اسف، اسفل، اسلام، اسم، اشتراء، اصباح، اظهار، اعمی، افک، افواه، آلاء، القی، انبعاث، امّ، امت، امام، امّی، امانت، امر، امساک، اناث، اوّاب، اولی، اهل، ایمان، بأس، بحر، بدل، برّ، برزخ، برق، بروج، بسط، بشر، بصیر، بعث، بعل، بغی، بلاء، بلد، بنیان، بیت، تأویل، تفصیل، تقطیع و ... پرداخته و الفاظ مشترک و مترادف آن ها نیز معنی نموده است.