امروز به آن نقطه‏ى پایان مى‏رسیم. پایان نه از لحاظ انتها، بلکه پایانى بر قلمِ «جبران» که شاید آغاز تفکر است. او دیدگاهش را با «پیام‏آور» مى‏گسترد و براى آنکه ارج و ارزش کار این پیام‏آور را بیشتر بنماید، لازم مى‏بیند که او را انسانى مانند دیگران معرفى کند: «او هم مى‏آید، زندگى مى‏کند، تجربه مى‏اندوزد و واسطه‏اى میشود براى اهل زمین... و اگر هم چون تمامى پیام‏آوران الهى ارزشى بر کار وى مترتب است (که هست) به دلیل همان انسان بودنِ اوست که با پرهیزکارى و به معناى دقیقِ کلمه به اوج مى‏رسد و تا مقامِ پیام‏دهنده‏اش پیش مى‏رود.» پس پیام‏آورِ «جبران» نیز چون هر انسانى پایانى دارد بر عمر محدود خویش. دست نوشته‏هایى از نویسنده ای که اگر عمر به او مجال مى‏داد به یقین بیشتر و بیشتر او را مى‏پروراند و مى‏شناساند. ولى با تمامى این احوال، براى هر اهل تفکر، اشارت هر کلامى کافى است تا به راه آید و در جستجوى مقصود قدم بردارد. الباقى همه تجربه است و باید آزمودش.