در سال 1927، ستاره شناسی به نام «ژرژ لومِتر» ایده ای بزرگ را مطرح کرد. او گفت در گذشته های خیلی دور، جهان از یک نقطه آغاز شد؛ جایی که در آن، بر اثر یک انفجار بسیار بزرگ، جهان آغازین شکل گرفت و از آن زمان تا کنون آن قدر کشیده و منبسط شد تا به بزرگی فعلی برسد؛ و البته این انبساط همچنان ادامه دارد.دقیقاً دو سال بعد، ستاره شناسی به نام «ادوین هابل» در مطالعات خود متوجه شد که کهکشان های اطراف ما، در حال دور شدن از ما هستند. او همچنین دریافت که کهکشان های دورتر نسبت به کهکشان های نزدیک تر، با سرعت بیشتری در حال دور شدن هستند و این بدان معناست که جهان در حال انبساط یا بزرگ شدن است. این کشف هابل، با فرضیه ی لومتر سازگار بود.پس اگر امروز همه ی چیزها در حال دور شدن از هم اند، یعنی این که در گذشته های بسیار دور، همه ی چیزها به هم نزدیک بوده اند و جهان فشرده تر از امروز بوده است.