...شاعران گفته اند که علم زیبایی ستاره ها را ضایع می کند، چون که آن ها را صرفا کره هایی از اتم ها و مولکول ها گاز می داند...اما من هم می توانم ستاره ها را در آسمان شب کویر ببینم و شکوه و زیبایی شان را حس می کنم...می توانم این چرخ و فلک را با چشم بزرگ تلسکوپ پالوکار تماشا کنم و ببینم که ستاره ها دارند از همدیگر، از نقطه آغازی که شاید زمانی سرچشمه همگی شان بوده است، دور می شوند...جست وجو برای فهمیدن این چیزها گمان نمی کنم لطمه ای به رمز و راز و زیبایی این چرخ فلک بزند. راستی شاعران امروزی چرا حرفی از این چیزها نمی زنند؟ چه جور مردمانی هستند این شاعران که اگر ژوپیتر خدایی در هیئت انسان باشد چه شعرها که برایش نمی سرایند اما اگر در قالب کره عظیم چرخانی از متان و آمونیاک باشد سکوت می کنند؟ از متن کتاب