خورخه لوئیس بورخس، نویسنده آرژانتینی اعتقاد داشت که باید الهیات را شاخه‌ای از ادبیات خیالی پنداشت تا از خواندن آن لذت برد.
من از ۱۵ سالگی که با هرمان هسه آشنا شدم و شروع به خواندن آثارش کردم، با این که از اعتقادات و عقاید من فرسخ‌ها فاصله داشت اما طوری مجذوبش شدم که تبدیل شد به نویسنده مورد علاقه‌‌م و دیوانه‌وار به سبک و قلم و داستان‌هاش دل بستم.
از چند وقت پیش هم که شروع کردم از عین القضات همدانی خواندم، متوجه شدم که آثارش کلا حول محور قرآن و عرفانی می‌گرده که خود عین القضات به اون درجه معنویت رسیده.
من یک آتئیستم اما باز هم از نوشته هایی از این دست لذت بردم و بهش دل دادم.
ما آدم‌ها اگر اراده کنیم، وسیع‌تر از اونی هستیم که در محاصره افکار شخصی خودمون بمونیم و امکان درک غیر رو از خودمون سلب کنیم.
امروزه همه به این که زمین مرکز جهان نیست، باور دارند اما هنوز از مطالعه و نقل داستان‌های اساطیری درباره نجوم و صور فلکی و دنیای آسمان‌ها، دست نکشیده اند.
برای منِ آتئیستِ عاشقِ ادبیات، الهیات جزئی غیرقابل‌حذف از آثاری هستش که می‌خوانم و به قول بورخس، به عنوان ادبیات خیالی، جایگاه لطیفی دارد.