در فصل اول کتاب، روشنفکری و ریشه های آن در غرب بررسی می شود. فصل دوم به نقش دین در دگرگونی های اجتماعی اختصاص دارد. در فصل سوم و چهارم روشنفکری و روشنفکری دینی در ایران تحلیل می گردد. در فصل پنجم از انواع مفسران دینی و قرائت های رایج از دین سخن می رود. نگارنده در پایان کتاب چنین نتیجه گیری می کند: "روشنفکری دینی با نقش دوجانبه ای که "عصر جهانی شده" برای او تدارک دیده است، در تحولات اجتماعی ایران سهیم می شود. او از یک سو در دگرگونی ساختاری اجتماعی - سیاسی، نوگرایان و اصلاح گرایان اجتماعی را یاری می رساند و با برداشتن موانع ذهنی و مفهومی در پیش روی این کنشگران زمینه ی کنش تاریخی اصلاح گرایان را فراهم می سازد. از سوی دیگر به عنوان یک روشنفکر در جامعه ی جهانی، به وظایف خودش در این "جامعه بزرگ" می اندیشد و در بازسازی فکری آن مشارکت می کند... در عرصه عمل "محلی" روشنفکری دینی جدید، حرفه ی اساسی خود را در "نواندیشی" قرار می دهد. اگر اصلاح گرایان اجتماعی براساس پرونده ی نوسازی و استقرار نهادهای مدنی به دنبال نهادینه کردن آزادی، قانون و دموکراسی برآمده اند و اگر آن ها اصلاح تدریجی را به سوی یک توسعه متوازن آغاز کرده اند، از دو سو وامدار روشنفکری دینی هستند. یکی بدان جهت که روشنفکران دینی همانند سایر روشنفکران در واردسازی آموزه های مدرن در ایران سهم بسیاری را به خود اختصاص داده اند، از این رو با طرح مباحث نظری پیرامون این آموزه ها و موانع و مشکلات نهادینه شدن آن ها، فضای حرکت به سمت اصلاحات را شفاف ساخته اند. و دیگر آن که دین و مدرنیته را به اجرا گذارده اند. آنان با طرح بسیاری از مباحث همانند رابطه "دین و آزادی"، "عقل و آزادی"، "دین و دموکراسی"، "دین و سیاست"، "دین و کثرت گرایی دینی" و "دین و حقوق بشر" تلاش کردند تا به تدریج دین را با اجزا و نهادهای جامعه ی مدرن سازگار نمایند. بخش عمده ای از قرائت روشنفکری دینی در زمان ما معطوف به اجرای این پروژه است".