ویکتور امیل فرانکل (زاد? 26 مارس 1905/ در گذشت? 2 سپتامبر 1997) روانپزشک و عصب ‎ شناس اتریشی و پدیدآورند? معنادرمانی (لوگوتِراپی) بود. معروف ‎ ترین کتاب او، «انسان در جستجوی معنا»، روایت تجربیات او در اردوگاه ‎ های کار اجباری آلمان نازی است که در خلال آن، به اهمیت معنای زندگی برای انسان در سخت ‎ ترین شرایط می ‎ پردازد. ویکتور فرانکل در وین به ‎ دنیا آمد. او در دوران دبیرستان، آرای فیلسوفان طبیعی را مطالعه می ‎ کرد. در همین دوره با روانکاوی آشنا شد. فرانکل در 16سالگی مکاتباتش را با فروید آغاز کرد و یکی از دست ‎ نوشته ‎ هایش را در حیط? روانکاوی برای او فرستاد که این دست نوشته سه سال بعد در نشری? بین ‎ المللی روانکاوی چاپ شد. فرانکل یک سال بعد، فروید را ملاقات کرد اما به مرور زمان، گرایشهای نظری ‎ اش به آرای آدلر نزدیک ‎ تر شده بود. او در سال 1925 مقاله ‎ ای را در نشری? بین ‎ المللی روانشناسی فردی منتشر کرد و در آن با تمرکز بر مفاهیم معنا و ارزش به بررسی تفاوت ‎ های فلسفه و روانشناسی پرداخت. بین سال ‎ های 1930 و 1938 فرانکل در بیمارستان روانی وین به ‎ عنوان رئیس بخش خودکشی زنان مشغول به کار شد و در سال 1938 که آلمان به اتریش حمله کرد، او به ‎ طور خصوصی کارش را به ‎ عنوان عصب ‎ شناس و روان ‎ پزشک شروع کرده بود. او در 1949 موفق به گرفتن درج? دکترای اعصاب و روان شد. همچنین از 120 دانشگاه در سراسر جهان دکترای افتخاری گرفت. فرانکل به علت یهودی بودن در سال ‎ های 1942 تا 1945 به دست نازیها ابتدا در آشویتس و سپس در اردوگاه کار اجباری داخاو زندانی شد. تجارب او در این اردوگاه ‎ ها موجب شد مکتب جدیدی را در روانشناسی بنیان ‎ گذاری کند که معنا درمانی یا لوگوتراپی نامیده می ‎ شود. پس از پایان جنگ دوم جهانی ریاست بخش اعصاب بیمارستانی در وین را به عهده گرفت و به مقام استادی دانشگاه در رشت? عصب ‎ شناسی و روان ‎ پزشکی نایل آمد. در سال ‎ های 1970 تا 1973 استاد دانشگاه بین ‎ المللی سن دیه ‎ گو بود و نظریه معنا درمانی ‎ اش در میان روان ‎ شناسان و روان ‎ پزشکان پیروان زیادی دارد. فرانکل در سپتامبر 1997 در سن 92 سالگی در وین درگذشت.