:دین ضمن فراهم آوردن معنا ، تنها درصدد آن نیست که مسائل مربوط به وجود فردی را به نسبت حل کند ، بلکه در این رهگذر ، نقش اجتماعی مهمی را نیز ایفا می کند . دین برای عرف ها ،رسوم و تنظیم های اجتماعی توجیه و مشروعیت فراهم می کند . رهیافت های جامعه شناسی دین ،معمولا بر نقش دین در نگهداشت نظم اجتماعی تاکید می ورزند .دین اساسا پدیده ای اجتماعی است و صرفا فردی نیست . ادیان هر قدر هم که به بینش ها و الهام های افراد نوآور متکی باشند ، باز هم باید گفت نظام های اعتقادی که برای انسان ها معنای شخصی فراهم می کند ، به صورت دسته جمعی تحول می یابند و از سوی اجتماع حمایت می شوند . افکاری که بر جامعه تسلط دارند ، معمولا از سوی قدرتمندترین و با نفوذترین گروه های جامعه پشتیبانی می شوند . به گفته مارکس ، افکار مسلط در هر عصری ، اندیشه های طبقه حاکم است . وبر نشان می دهد هر سنت دینی عمده ای ، حامیان اجتماعی خاص خود را دارد که در بیش تر موارد ، همان گروه مسلط بر جامعه است . وانگهی ، مسائل مربوط به معنا ،غالبا از نوعی ادراک بی عدالتی یا تفاوت میان آنچه هست و آنچه باید باشد ، سرچشمه می گیرند . از آن جا که این مسائل به الگوهای امتیاز و محرومیت ارتباط دارند، پاسخ های دینی به چنین پرسش هایی خواه ناخواه به جنبه هایی از نظم اجتماعی مربوط بوده و بازتاب این جنبه هاست.