امروزه ایجاد فرهنگ تغییر و نوآوری و دگرگونی در نظام آموزشی در سطوح و ابعاد مختلف جامعه ضروری است و باید به صورت برنامه ریزی شده به آن پرداخت. یکی از شاخه های کاربردی در مطالعات سازمانی، مدیریت تحول است و نوآوری به طور خاص یکی از محورهای اساسی در مباحث مدیریت تغییر و تحول سازمانی به شمار می آید. افراد، گروه ها و سازمان های خلاق و نوآور به منزله ورودی های سازمان ها تلقی می شوند که از طریق فرایندها و موقعیت های خلاق، زمینه تغییر و تحول را ایجاد می کنند. در پژوهش حاضر اهمیت و نقش مدیر به عنوان عامل تغییر و نوآوری در نظام آموزشی مورد بررسی قرار گرفته است. هدف از این پژوهش، شناسایی عوامل پیش برنده و بازدارنده نوآوری های آموزشی در مدارس ناحیه 3 تبریز بوده است.