پژوهش حاضر بررسی فلسفی تأثیر تجربه عرفانی بر اخلاق است و به این مسأله می پردازد که آیا عرفان، به طور کلی، و تجربه عرفانی به نحوه خاص، پشتیبان رفتار اخلاقی است، زائل کننده آن است، یا اینکه الزاماً تأثیری بر آن ندارد. به بیان ساده، این کتاب می کوشد به این سؤال پاسخ گوید که: آیا عرفان،  انسان ها را  اخلاقی تر می کند یا غیر اخلاقی تر؟به این منظور، نگارنده در این کتاب، در بخش نخست، به بررسی تأثیر تجربه عرفانی بر اخلاق در فلسفه و تحلیل آراء فیلسوفان غرب  (به خصوص آراء آرتور دانتو و منتقدانش) در این زمینه و سپس، در بخش دوم، به واکاوی این مسئله در عرفان خراسان و عارفانی چون بایزید بسطامی، ابوالحسن خرقانی و ابوالسعید ابوالخیر می پردازد.