درد همواره در یک رنج مستتر است؛ درد بلافاصله تبدیل به رنج بردن می‌شود؛ به نوعی تعرض کمابیش سخت و تحمل‌ناپذیر. رنج پژواکی درونی از درد و به نوعی مقیاسی ذهنی از آن است. رنج رفتارهای فرد را در دست خود می‌گیرد؛ یعنی سبب می‌شود او تسلیم شود یا در برابر  فرآیند دردآور مقاومت کند و بدین ترتیب منافع فیزیکی یا اخلاقی او را وادار می‌کند در  این آزمون وارد شود.

کتاب پیش‌ رو بر آن است پیوندهای میان درد و رنج را مشخص کند و به موازات آن در پی فهم آن است که چرا بعضی دردها فاقد رنجند چنان که حتی سبب می‌شوند فرد بتواند به دردی که دوست دارد نزدیک شود و از آن لذت هم ببرد؛ دردهای خودخواسته در خلال رفتارهای پرخطر، مراسم قربانی و اشکالی از درد که فرد آن را می‌پذیرد و می‌کوشد رامش کند.