کتاب حاضر درباره ی "خودشناسی علم اجتماعی از دیدگاه پایان قرن بیستم" است. این کتاب، نشان می دهد که علم اجتماعی در قرن گذشته، چه مسائلی را پشت سر گذاشته و موضوعات مهم آن، چه بوده است. نگارنده نخست از بحث اثبات گرایی آغاز می کند و توضیح می دهد که این مکتب تجزیه گرا، چگونه به وسیله ی فرا تجربه  گرایانی چون "کارل پوپر" و "توماس کوهن"، استیلای خود بر حوزه ی علمی را از دست داد. نگارنده می کوشد، همه ی مکاتب علم اجتماعی را در دو جبهه ی بزرگ، تحت عنوان "واقع گرایی" و "تعبیر گرایی"، جای دهد و خود نیز در نهایت، موضع میانجی گرانه در پیش گرفته، سعی می کند تا این دو جبهه ی فکری را آشتی دهد.